رفته بودیم مسجد فاطمه زهرا (سلام الله علیها)

همونی که پستای پارسالم رو هم در موردش داده بودم. فاطمیه و محرم پاتوق مسجده. الحمد لله خیلی خوبه، هم مداحی ها و هم سخنرانی ها .

وقتی اومدیم بیرون آسمون باریده بود مثل ما تو مسجد که برای غربت علی زار زدیم.

همیشه با خودم می گم بعد از حضرت علی دنیا دیگه هیچ معنایی نداره . چون وقتی علی از دنیا رخت بر بست آدمیان یتیم شدند . چه درد غریبی است یتیمی!

وقتی یاد روزی میافتم که دست آقا رو بستن دنیا رو سرم خراب میشه...................................................

آسمون باریده بود و هوا رو تلطیف کرده بود. الانم پنجره بازه و نسیم خنکی میاد داخل اتاق و یه خورده هم صدای ماشین وول می خوره تو!

دوس دارم این خاطره ها رو بچه هایی بخونن که حس های منو درک کنن!