اولین روزایی که تصمیم گرفتم وب درست کنم سال 90 بود.چه قدر حالم خراب بود .غم و غصه ی زیادی رو دلم سنگینی میکرد.

یه شب که سختی گلوم رو اونقدر فشار داد که در حال خفه شدن بودم تصمیم گرفتم .............. نه ! تصمیم نگرفتم ولی وقتی اشکام رو گونه هام روون شد ، تنها کسی که تسلی دهنده ی غم های من بود او بود. من تنها با یاد او آرام می شدم . بلاخره هم او به من کمک کرد و آرامش رو به من هدیه کردم .

ممنونم از مردی که همیشه ، از زمانی که دوستدارش شدم دلداریم داد و غم را از قلبم زدود.

فدات شم که تنهایی هام رو پر می کردی و می کنی